Yaşar Kemal’i kaybettik…
Gözlerimiz İnce Memed'in satırlarına ilk defa dokunduğunda belki de ana, babasının yanında huzurlu çocuklardık hepimiz; ve ailemizi o kadar büyüttü ki Yaşar Kemal, insanlığın huzursuzluğunun hemderdi olduk bir anda.
Duru ama bir o kadar sarsıcı cümlelerinden edebiyatın ne olduğunu öğrenmedik sadece; insan olmanın dehşetengiz yükleri de bindi omuzlarımıza.
Belli ki insanlığın yitimiyle eş zamanlı gidiyor o güzel insanlar. Zor ama zor olduğu kadar da çaresiz bir zorunlulukla uğurlayalım onu: yokluğun çabuk dolsun, vasiyetin yol göstericimiz olsun Yaşar Kemal .
"Bir, benim kitaplarımı okuyan katil olmasın, savaş düşmanı olsun. İki, insanın insanı sömürmesine karşı çıksın. Kimse kimseyi aşağılayamasın. Kimse kimseyi asimile edemesin İnsanları asimile etmeye can atan devletlere, hükümetlere olanak verilmesin.
Benim kitaplarımı okuyanlar bilsinler ki, bir kültürü yok edenlerin kendi kültürleri, insanlıkları ellerinden uçmuş gitmiştir.
Benim kitaplarımı okuyanlar yoksullarla birlik olsunlar, yoksulluk bütün insanlığın utancıdır. Benim kitaplarımı okuyanlar cümle kötülüklerden arınsınlar."
